Korfor er Vesten så svak (og Russland så sterk)? 

Rolla til menneskeleg kapital og Vestleg utdanning

4. august 2023 av Gaius Baltar 

Det blir stadig tydelegare for fleire og fleire i Vesten at noko har gått forferdeleg gale med Ukraina-prosjektet. Spådommar og projeksjonar slo ikkje til , og Vesten ser ikkje ut til å vite kva dei skal gjere. Den russiske økonomien var ikkje det korthuset ein trudde det skulle vere; russiske våpen var ikkje, slik ein hadde spådd, underlegne; og russisk teknologi var ikkje, slik ein hadde spådd, underlegen.

På nokre måtar verkar russarane til og med overlegne Vesten. Våpena deira er effektive, og i mange tilfelle rett og slett teknologisk overlegne, som demonstrert med dei hypersoniske missila deira, SAM-systema og elektroniske krigføringssystem. Økonomien deira framstår som overraskande avansert og variert og basert på skaping av realverdiar heller enn finansialisering og gjeld, slik Vestens er. Deira strategiske og taktiske tenkemåte ser også ut til å fungere, medan Vestens klart og tydeleg ikkje gjer det.

Heile suppa blir ofte forklart som eit resultat av dei Vestlege elitanes feilkalkulasjonar – dei undervurderte Russland og overvurderte Vesten. Men situasjonen er langt verre enn som så. Kvar dag som går avslører impotensen til Vesten meir og meir, og situasjonen blir direkte audmjukande. Resten av verda enten ristar på hovudet eller berre ler av Vesten og deira politikarar og diplomatar – for ikkje å snakke om deira skrullete innbyggarar.

Vestens dysfunksjon er mykje djupare enn berre situasjonen rundt Ukraina-prosjektet. Den finst absolutt overalt. Vesten kan i det store og heile ikkje drive diplomati, dei kan ikkje drive byane og landa sine unntatt til grunne, deira høgteknologiske prosjekt feilar nesten som regel, deira infrastruktur smuldrar opp, deira økonomiar smuldrar opp, og alle politiske tiltak verkar ha sivilisasjonssjølvmord som endemål. Vestens kontrollmekanismar over resten av verda smuldrar også bort, inkludert dollaren, sanksjonane, fargerevolusjonane, dei militære intervensjonane og truslane. Ingenting verkar fungere, og alt som Vesten gjer ser ut til å gjere ting verre.

Ein rasjonell person som høyrer ein Vestleg leiar, diplomat eller «ekspert» tale, spør seg sjølv: «Lyg dei berre, eller er dei verkeleg så inkompetente og villfarne?» Svaret er «begge deler», men inkompetanse-faktoren er langt større enn dei fleste greier førestille seg.

Korfor har dette skjedd? Det er klart at årsaka er mykje djupare enn enn deindustrialiseringa av Vesten eller økonomiske problem generelt. Økonomien forklarer ikkje den utrulege inkompetansen som Vesten har vist før og under krigen i Ukraina.

Eg vil seie at årsaka til denne katastrofen som utfaldar seg er eit seriøst strukturelt problem i Vesten – som Russland ser ut til å stort sett ha unngått. Dette strukturelle problemet er eit nødvendig vilkår for det noverande Vestlege systemet, og det har blitt skapt med vilje for å oppretthalde systemet. Dette problemet er emnet for denne artikkelen – så vel som «mekanismen» bak det. Dette er dessverre ein lang artikkel, men emnet krev det.

Menneskeleg kapital og dens eigenskapar

Den noverande ideologisk-baserte maktstrukturen til Vesten beint fram krev at visse typar menneske sit i maktposisjonar og at visse typar menneske blir stilte på sidelinja. Dette gjeld for alle stega på den sosiale stigen; frå barnehagelærarar til universitetslærarar og næringslivssjefar, og heile vegen opp til sjølve samfunnsleiarane. Dette har vakse gradvis og stødig fram gjennom dei siste fem tiåra eller så, og har resultert i eit gigantisk strukturelt problem for Vesten. Det problemet er den openlyse og massive forvitringa og feilplasseringa av menneskeleg kapital i Vesten.

Menneskeleg kapital kan beskrivast som kvaliteten på arbeidsstyrken til eit selskap eller land, eller meir spesifikt kor kompetent poolen av tilsette er – kor godt trente dei er, kor raskt dei kan trenast opp, kor utdanna dei er generelt, og korleis dei tar avgjerder. For å forstå kva kompetanse verkeleg betyr, la oss definere det nærare.

Kompetanse kan beskrivast som spesifikk (særkompetanse) eller generell(allmennkompetanse). Denne skilnaden er ekstremt viktig, og må forståast av alle som prøver å styre menneskeleg kapital i stor eller liten skala.

Spesifikk kompetanse er evna til å gjere ein spesiell type arbeid. Det kan vere snikring, koding, kjemi, medisin, å køyre eit fly og så vidare. Nokre av desse typane jobbar kan kreve mykje kompetanse, trening og intelligens, men det dei har til felles, er at spelerommet er avgrensa og tydeleg definert. Dei eksisterer innanfor tydelege rammer, separat frå kompleksitetane og uklarheitene i verda generelt. Kvar type jobb krev krev visse evner hos personen, så vel som varierande grad av trening. Folk er sjølvsagt svært ulike når det gjeld nivået på den spesifikke kompetansen innanfor kvart felt.

Generell eller høgnivå-kompetanse er evna til å gjere arbeid som går utover klart definerte grenser. Emnet for den typen arbeid eksisterer i eit komplekst «variabelt univers» og kan vere svært så vagt og forvirrande. Det krev ei evne til å kunne tilpasse seg og greie å overføre ferdigheiter mellom ulike typar arbeid. Det gjeld og når ein brukar ekspertise innan eitt felt på eit heilt anna felt – som til dømes å bruke psykologi i økonomi eller astrofysikk i klimavitskap.

Døme på stillingar som krev generell eller høgnivå-kompetanse er næringslivssjefar, allslags planleggarar og administratorar, produktutviklarar, oppfinnarar, høgnivå-konsulentar og analytikarar, militære leiarar og planleggarar, diplomatar, dommarar, politiske leiarar og høgnivå-vitskapsfolk og teoretikarar, for å nemne nokre få.

Typar arbeid med spesifikk og generell kompetanse er ikkje to separate ting. Arbeidstypar, eller «jobbar», kan seiast strekke seg frå nesten utelukkande spesifikke til nesten utelukkande generelle. Nesten alle typar arbeid har element av begge, men i varierande grad. For å illustrere dette, vil eg ta eit døme frå eit selskap eg personleg har kjennskap til. Dette er eit programvareselskap med fleire eigarar. Dei fleste av dei jobbar i selskapet. Ein av eigarane er ein eksepsjonelt kompetent database-spesialist. Men når han bidrar til avgjerdstaking for selskapet som heilskap, blir han rett og slett eit problem. Leiarskapsstrukturen til selskapet måtte «modifiserast» for å nøytralisere han i den rolla, så vel som nokre av dei andre. Denne arbeidaren har eksepsjonell spesifikk kompetanse, men veldig lite generell kompetanse. Han kan ikkje «overføre» sin spesifikke databas-kompetanse over til kompetanse i å føre selskapet inn i framtida. Han kan rett og slett ikkje operere objektivt eller fornuftig utanfor database-jobben sin.

Så kva gjer denne arbeidaren så svak på generell kompetanse – eller meir spesifikt – kva er generell kompetanse? Generell kompetanse har tre nødvendige vilkår: a) Høg generell intelligens eller IQ, b) evna til å vere objektiv, sjølv i situasjonar der ein kanskje ikkje likar resultatet av konklusjonane sine, og c) evna til å trekke konklusjonar utan å vere påverka av andre (dvs. sjølvstendig tenkemåte). Dei to siste vilkåra er eit direkte resultat av korleis den menneskelege hjernen samverkar med miljøet. Mekanismen bak er altfor komplisert til å skildre her, men denne variabelen er, til liks med alle evolusjonsmessige eigenskapar, inkludert IQ, normalfordelt. Det har urovekkande implikasjonar som nokre kan ha vanskeleg for å forstå.

La oss først sjå på IQ, eller generell intelligens. For å kunne hanskast med seriøst komplisert arbeid eller kome seg gjennom eit universitetsprogram, lyt ein ha ein IQ på rundt 125. Berre omlag 5% av folket i Vesten har ein IQ på 125 eller høgare. Det betyr at forrådet av potensielt høg-kompetente folk er svært lite til å byrje med. Sjølv om ein skjer ned til ein IQ på 115, som er tilstrekkeleg for det meste av halvkomplisert arbeid, så vil det potensielle forrådet berre auke til 16% av befolkninga.

La oss så sjå på dei andre variablane, dvs. objektivitet og uavhengig/sjølvstendig tenkemåte. Dei to heng i hop, og for å gjere det enkelt vil vi handsame dei som den same variabelen eller eigenskapen, sjølv om dei ikkje er det. Dei har normalfordeling, mykje likt som IQ, der dei fleste er i midten og færre mot ytterkantane i begge retningar. På den eine sida av fordelinga finn vi folk som, for å seie det rett ut, er ute av stand til å tenke objektivt om saker som kan påverke deira personlege syn på kva det måtte vere. Dei kan vere kompetente innanfor eit avgrensa område som er «nøytralt» for dei (som til dømes databasar), men ikkje når det gjeld noko anna. Dei kan ikkje leie eit selskap i ein konkurranseutsett marknad, utan å føre det til grunne. Dei kan ikkje leie ein by, eit land, ein militær kampanje, ein økonomi, eller noko som krev allmenn kompetanse, utan å føre det til undergang, same kor intelligente dei er. Desse folka er tydelegvis ikkje eigna for jobbar som krev generell/høg kompetanse.

Så, kor stor del av befolkninga er objektive nok og sjølvstendige tenkarar nok til å vere eigna for desse jobbane? Det er vanskeleg å slå fast, men det er klart at det maksimalt er 50% av befolkninga. I røynda er det langt færre, men la oss vere rause og seie det er 30%. Kva betyr det?

IQ og objektivitet/uavhengig tenking er noko korrelerte, men la oss gå utifrå at dei ikkje er det. La oss seie at vi har ei gruppe potensielt objektive og rasjonelle personar som utgjer 30%, og ei gruppe med ein IQ på 125 som utgjer 5%. Dette betyr at gruppa med høg generell kompetanse utgjer 5% av 30%, eller 1,5% av befolkninga.

Om vi er verkeleg rause og antar at 50% av befolkninga er objektive og rasjonelle, og at ein IQ på 115 er tilstrekkeleg for desse jobbane, då har vi 16% av 50%, noko som utgjer ei gruppe på 8% av befolkninga.

Ein kan ikkje overdrive kor viktig dette er. Denne gruppa, enten vi definerer den som 1,5% av befolkninga eller 8% av befolkninga, er ekstremt verdifull. Dette er i grunnen den einaste gruppa i samfunnet som påliteleg kan evaluere komplekse situasjonar og ta påfølgande rasjonelle avgjerder. Utan denne gruppa kan ein rett og slett ikkje bygge eller vedlikehalde det moderne, teknologiske samfunnet – for ikkje å snakke om å vidareutvikle det. La meg seie det på ein annan måte: dersom vi ikkje identifiserer og tar denne gruppa i bruk, kan vi ikkje drive våre kompliserte samfunn – anna enn til grunne.

Vestens utreinsking av kompetanse

Det moderne Vestlege samfunnet er, sett frå eit leiarperspektiv, ideologisk motivert og ideologisk kontrollert. Det blir pressa fram i ei svært klart definert ideologisk retning, leidd av Den europeiske unionen (EU) og den noverande administrasjonen i USA. Denne ideologien er ikkje emne for denne artikkelen, men ein rasjonell og sjølvstendig-tenkande person kan sjå den overalt. For den nyfikne uinformerte, er det ein god plass å starte på nettstaden til dei som skapar EU sine politiske retningslinjer, Verdsøkonomisk forum (World Economic Forum, WEF).

For at Vesten skal kunne nå desse ideologiske måla, lyt to ting skje: a) dei rette folka må plasserast ved makta på alle samfunnsnivå og b) alle forstyrrande element må eliminerast eller undertrykkast. Sidan alle ideologiske mål har ein tendens til å vere meir eller mindre i konflikt med røynda, finst det inga gruppe som er meir forstyrrande for dei enn den som opererer objektivt og sjølvstendig. Slike folk kan rett og slett ikkje tillatast å kome i maktposisjonar, og dersom dei likevel må vere der, så må dei haldast tause og/eller bli tvinga til å følge den offisielle linja.

Den objektive/rasjonelle gruppa med allmennkompetanse, enten den utgjer 1,5% eller 8% av befolkninga, blir difor meir eit problem enn ein ressurs. Nøyaktig slik er situasjonen i Vesten i dag.

Mange har lagt merke til at ein i Vesten systematisk har gått bort ifrå meritokratiet, og at forholdet mellom kompetanse og løn er kløyvd i svære delar av økonomien – og nesten fullstendig i leiarskiktet. Det som berre få verkar innsjå, er at dette er slik det må vere for at Vestens ideologiske mål skal kunne nåast. Høgnivåkompetanse kan ikkje promoterast fordi det er ein trussel. Derfor kan det heller ikkje lønast.

Som illustrasjon, la oss sjå på kva som skjer når ein medlem av dei 1,5% får lov å oppnå betydeleg makt. Elon Musk er ein smart mann, sannsynlegvis med ein IQ på 150 eller meir. Han er også ganske så objektiv og realistisk i sine vurderingar, og ein sjølvstendig tenkar. Det at han eig og styrer Twitter/X, er eit kjempeproblem for Vestens ideologiske mål. Talefridom er ein openlys trussel mot både den eine og den andre av ideologiar, og for å strø salt i såra, fornedra Musk Vaktarane av Ideologien på Twitter, først ved å latterleggjere dei, og deretter ved å gi dei alle sparken og berre behalde dei kompetente. Slikt kan ikkje tillatast, og vi kan allereie sjå responsen. EU legg planar om å bruke makt til å stoppe denne krenkinga av Ideologien og kan faktisk kome til å blokkere Twitter i Europa. Ideologiens forkjempar (og mistenkt øgle-robot) Mark Zuckerberg vart til og med instruert om å koke ihop ein ideologisk rein Twitter-kopi i respons – men ser ut til å ha feila. Vi ventar spent på neste respons, som kan ta form av alt frå rettsleg kamp til meir «direkte» aksjonar, og mest sannsynleg vil vere retta mot Musk personleg.

Omforminga av Vestens utdanningssystem

Som før nemnd, er det to ting som må skje for at dei ideologiske måla skal kunne realiserast: Dei rette folka må forfremmast og dei feile folka må undertrykkast. Denne prosessen med opphøging/undertrykking har blitt hovudmålet til Vestens utdanningssystem – heile vegen frå barnehage til universitet. Viss vi ser på kva utdanningssystemet har drive med, blir det ekstremt openlyst. Her er nokre døme:

Evaluering av kompetanse blir systematisk degradert for å unngå samanlikning mellom dei kompetente og dei inkompetente. Eksamenar blir skrota til fordel for konstante «prosjekt» og studentar arbeider i grupper slik at dei inkompetente kan skjule seg. Skular unngår som best dei kan direkte testing av individet – og med det å samanlikne han eller ho med andre. Dei kompetente må ikkje bli oppmuntra, og om det er mogleg så må dei ikkje skjøne at dei står over andre.

Universitet baserer i aukande grad opptaka på andre kriterium enn kompetanse, inkludert kvotar basert på variablar som ikkje har med kompetanse å gjere. Den lumskaste utvelgingsmetoden er å kreve at studenten skal levere eit «personleg essay» – og det er ofte til og med viktigare enn karakterane. Alle søkarar veit at jo meir dei signaliserer dyd i essayet, desto meir sannsynleg er det at dei slepp inn. På grunnlag av essayet kan universiteta plukke ut dei ideologisk reine – som frå byrjinga av var det einaste føremålet med essay-kravet.

Nesten alle akademiske fag blir vende frå det objektive til det subjektive for å assistere den irrasjonell-inkompetente studenten. Dette gjeld til og med «harde» emne som matematikk – der no for tida 2+2 ikkje nødvendigvis er lik 4. Til og med intelligens er no subjektivt, og den stupide kan vere like smart som den intelligente – det er berre eit spørsmål om auget som ser, dei rette måleverktøya og idiotiske oppfinningar som t.d. «emosjonell intelligens».

Nesten alle fag har blitt gjort lettare enn før for å hjelpe dei inkompetente studentane, og sjølv kritisk viktige område som medisin utdannar no folk som er komplett inkompetente og ikkje har peiling – i stor skala. Denne systematiske senkinga av standard har også den fordelen at den skapar uinteresse hos smarte og rasjonelle studentar. Ein smart student presterer betre og betre i forhold til andre når faget blir vanskelegare. Viss faget er enkelt og gjort uinteressant, vil han synke ned til det middelmåtige – som var ein del av hensikten med å senke standarden til å byrje med.

Disiplinar som kan utgjere ein trussel mot irrasjonaliteten til Ideologien har blitt massivt undergravne og korrumperte. Dette gjeld mange felt, men spesielt psykologi og historie, som i sine rette former ville utgjere ein massiv trussel mot Vestens ideologiske mål. Psykologi har blitt vridd til ein nesten ugjenkjenneleg styggedom, og historie er for det meste berre løgner no for tida.

Falske disiplinar har blitt funne opp frå grunnen av med den hensikt å trene dei ideologisk reine utan behovet for kompetanse eller intelligens eller noko slags samband med røynda. Desse disiplinane kan finnast på listene over «dei mest ubrukelege universitetseksamenane» overalt på internett, men dét er misforstått. Dei eksamenane er ikkje ubrukelege i det heile – dei opphøger dei ideologisk reine i samfunnet ved å løne dei med universitets-«sertifisering». Denne sertifiseringa rettferdiggjer at dei blir gitt viktige stillingar i samfunnet.

Det Vestlege samfunnet har stort sett gått bort ifrå rasjonaliteten og erstatta den med subjektivisme (formelt kalla «post-modernisme»). Hensikten med det er ikkje berre å trene og forfremme dei ideologisk reine, men også å bruke subjektivismen som eit verktøy til å kue 1.5/8-gruppa og den rasjonelle delen av folket utanfor denne. Den beste måten å undertrykke ein rasjonell person på, er å utsette han for ein eksistens med total og konstant irrasjonalitet. Det er eigentleg «gaslighting» (realitetsmanipluasjon, red.) i sivilisasjonsskala, retta mot den farlege rasjonelle gruppa.

Medan den farlege rasjonelle gruppa blir undertrykt og undergraven, blir dei ideologisk reine «morgondagens leiarar» meir indoktrinerte enn utdanna. Dei blir gitt universitetssertifiseringar heller enn ekte eksamenar og gradar, og til sist blir dei forsynte med ei aldri endande mengd falske og godt betalte jobbar både i privat og offentleg sektor. Denne godt betalte, ideologisk reine gruppa blir så maktbasen i det nye ideologiske systemet.

Dei inkompetentes migrasjon oppover

Målet for denne villa intervensjonen i utdanningssystemet er å skape det ein kan kalle eit «migrasjonsmønster» i samfunnet, basert på (manglande) kompetanse og ideologisk reinheit. Dei rette folka må plasserast i dei rette posisjonane og dei rette jobbane, og ettersom dei er inkompetente, lyt dette styrast for dei. Etter at dei forlet skulen med sine sertifiseringar, tar det offentlege og den private sektoren over og pressar dei aktivt oppover, samtidig som dei pressar den frykta 1,5/8-gruppa bort frå innverknad og høgtlønte jobbar.

To utviklingstrekk i Vesten har vore som gude-sende for dette strevet: utflagginga av Vestleg industri til Asia og den nesten totale avskaffinga av konkurranse i bedriftssektoren. Dette reduserte kompleksitetsgraden til den Vestlege økonomien kraftig, og dermed også behovet for 1,5/8-gruppa. Når dei fleste selskap er tenesteytarar i eit verna miljø, er det langt mindre behov for høgnivå/rasjonelle folk – medan desse folka i ein «realøkonomi» berre ikkje kansettast på sidelinja. Og når ein kjem unna med å drive ein falsk økonomi basert på statusen til dollar-reservane, kan ein også drive eit falskt samfunn styrt av inkompetente.

La oss sjå nærare på korleis denne oppovergåande migrasjonen/flyttinga til dei ideologisk reine blir styrt etter at dei har mottatt sine universitetssertifiseringar – og korleis 1,5/8-gruppa blir systematisk blokkert. Det er fem hovudmetodar i bruk som saman dannar ein langsiktig samfunnsovertakingsprosess. Desse metodane er: 

Filtrering i offentleg sektor – Dette beskriv jobb-utvelgingsprosessen i offentleg sektor. I starten blir «foten i døra»-metoden nytta. Nokre få ideologisk reine politikarar og byråkratar posisjonerer seg sjølve innanfor systemet og byrjar å kontrollere kven som blir tilsett. Dette aukar eksponensielt over tiåra, ettersom fleire og fleire puristar får tilgang til maktmidla. For tida er prosessen så openberr at den har byrja å kome til uttrykk i rekrutteringspolitikkdokument – som det nylege dømet der dei britiske styresmaktene ekskluderte «kvite menn» frå å bli jagarflypilotar. Vesten har nesten fullstendig klart å ekskludere 1,5/8-gruppa frå stillingar i offentleg sektor ved hjelp av denne metoden – inkludert dei væpna styrkane.

Utviding av offentleg sektor  – Når prosessen med filtrering i offentleg sektor går framover, byrjar puristane inne i systemet å skape fleire og fleire stillingar for sine puristiske medmenneske. Nye avdelingar blir oppretta, arbeidsgrupper og komitear dukkar opp, og den offentlege sektoren utvider seg. Offentleg eigde selskap, som institusjonar, sjukehus og skular, blir òg ofte nytta som oppbevaringsplassar for store tal av dei ideologisk reine. Dette er svært tydeleg i Vesten. Alle dei unødvendige lovene og initiativa krev fleire og fleire menneske – og desse menneska blir alle nøye utvalde.

Jobbskaping ved dekret – Denne metoden er retta mot privat sektor, så vel som den halvoffentlege sektoren. Regjeringspuristar byrjar å skape nye lover og standardar som alle selskap må oppfylle. Desse vert rettferdiggjorde på grunnlag av «godskap» og involverer vanlegvis miljøet, likestilling, tryggleik og slike ting. Dette skaper ei stor mengd stillingar innanfor private selskap som er tilpassa dei ideologisk reine – særleg innanfor støttefunksjonar som personalressursar, samsvarsfunksjonar og andre. Dette gjev ein «foten-i-døra»-situasjon i privat sektor og gir puristane tilgang til maktmidla også der – mykje likt det dei allereie har i offentleg sektor.

Filtrering i privat sektor – Når puristane har fått tilgang til privat sektor – særleg personalressursar (som er den standard puristiske trojanske hesten i private selskap) – byrjar dei å filtrere nye rekruttar på same måte som i offentleg sektor. Som i offentleg sektor vert denne filtreringsprosessen meir openberr. Ein betydeleg del av selskap set no spesifikke vilkår for kva grupper som ikkje blir tilsette i stillingsannonsane sine. Sidan dei ikkje openlyst kan seie «vi tilset ikkje intelligente, sjølvstendige tenkarar», nyttar dei av ein eller annan grunn vanlegvis «kvite menn» som proksy for den gruppa. Den gruppa blir rekna som ein særskild trussel, sjølv om du kan vere viss på at alle som ikkje følger programmet, vil bli sagt opp, uavhengig av kjønnet eller hudfargen deira.

Utviding av privat sektor  – Kort tid etter at Elon Musk kjøpte Twitter, sa han opp noko sånt som 80% av dei tilsette der. Desse 80% var selskapet sin utvidingsrate – eit ganske høgt tal. Selskap, særleg innanfor sektorar som kan påverke den offentlege meiningsdanninga – men ikkje berre der, skaper i aukande grad eit stort tal stillingar som enten er heilt overflødige eller er meint for påverknadsoperasjonar mot publikum.

Desse filtrerings- og utvidingmetodane er dei viktigaste mekanismane som har blitt brukt av dei ideologisk reine til å ta kontroll over Vestlege samfunn. Det finst andre mekanismar, som ESG ( Environmental, Social and Governance, red.), filtrering av visse bankar og investeringsfond når det gjeld kven som får finansiering og kven som ikkje gjer det – og den ukontrollerte innvandringa som er orkestrert av dei ideologisk reine og som dei sjølve ser på som ei forlenging av den interne flytteprosessen. Likevel fell alt dette utanfor rammene av denne artikkelen.

Dei ideologisk reine har systematisk blitt flytta inn i nesten alle maktposisjonar i offentleg sektor og ein stor del av privat sektor – og situasjonen i privat sektor speglar i aukande grad offentleg sektor når det gjeld tilsettingspraksis og stillingsutviding. Den farlege 1,5/8-gruppa blir halden unna med alle middel, og med stor suksess. Ideologien sin maktbasis er trygt på plass.

Dette programmet for jobbflytting har ikkje vore billig. Millionar av unødvendige jobbar kostar pengar, og det er klart at ein betydeleg del av den vestlege offentlege gjelda kan tilskrivast dette programmet, noko som ikkje synest å ha blitt lagt merke til av særleg mange.

Konsekvensane

Det viktigaste ein må forstå, er at Vestlege samfunn og økonomiar har blitt plasserte på ein ideologisk grunnmur. Produktivitet, konkurransekraft, teknologi og vitskap blir rett og slett ikkje lenger prioritert i Vesten. Å forklare konsekvensane av denne prosessen for Vesten ville kravd mange artiklar eller ei bok på fleire hundre sider. La oss likevel nemne nokre døme.

Den omvendte kompetansekrisa – Målet med heile dette prosjektet har vore å plassere dei ideologisk reine i alle maktposisjonar på alle nivå i samfunnet. Desse posisjonane er i eit normalt og konkurranseutsett samfunn opptatt av den svært kompetente 1,5/8-gruppa. Prosessen har no nådd nær fullføring, der dei fleste maktposisjonane er okkupert av dei ideologisk reine. Nokre av desse personane har høg IQ, men dei er ikkje objektive eller sjølvstendige tenkarar. Ideologien dei må underkaste seg, er rett og slett uforeinleg med desse eigenskapane. Dette får alvorlege konsekvensar.

Hugs at posisjonar med makt og påverknad oftast krev generell kompetanse meir enn andre posisjonar gjer det (i motsetnad til spesifikk kompetanse). Jo større makta er, desto meir krev posisjonen generell kompetanse. Menneska i desse posisjonane blir no valde utifrå ideologisk glød og pålitelegheit – så jo høgare du kjem, desto meir ideologisk entusiastiske er dei som sit i desse posisjonane. Dette betyr at dei minst objektive og sjølvstendige tenkande personane held posisjonar som krev mest objektivitet og sjølvstendig tenkesett. Difor, i Vesten, aukar inkompetansen og blir meir vanleg jo høgare du kjem. Som nokon sa: «ein general er ein inkompetent oberst.» Dette kan ein sjå overalt, bortsett frå i nokre få private selskap som framleis held stand. Desse unntaka blir sjølvsagt handterte medan vi snakkar.

Det andre problemet er at mange av dei irrasjonelle/subjektive personane som held all makta, har relativt høg IQ. Dette kan sjå ut som ein positiv ting, men det har ein stor ulempe. Personar med moderat til høg IQ som er irrasjonelle/subjektive, er dei enklaste av alle å hjernevaske. Grunnane til det er kompliserte og må diskuterast i ein annan artikkel – men det som er klart, er at toppsjiktet i Vesten ikkje berre er så inkompetente som det går an å bli, sett i forhold til det jobbane deira krev – men dei er også dei mest formbare og illusoriske.

Kostnads- og gjeldskrisa – Migrasjonen av dei ideologisk reine inn i den ideologiske maktbasen og posisjonar med innverknad har skapt millionar av jobbar i Vestlege samfunn som ikkje skapar verdi. Desse jobbane er mykje meir talrike og meir utbreidde enn dei fleste innser, og det skulle ikkje forundre meg om noko slikt som 20-30% av den heile arbeidsstyrken i Vesten kunne seiast opp utan negativ effekt. Faktisk ville effekten ha vore positiv, særleg om desse personane kunne fått arbeide med (stort sett manuelle) jobbar i den realøkonomien dei er skikka for.

Avindustrialisering har blitt skulda for dei ekstreme gjeldsnivåa og skattebyrdene i Vesten. Det er til ein viss grad sant – men å oppretthalde denne store gruppa med inkompetente i falske jobbar legg også ein ekstrem byrde på Vesten. Vestlege samfunn manglar no fullstendig berekraft og kan ikkje bli drivne utan konstant aukande gjeld.

Konkurransekrisa – Denne krisa kan forklarast med følgande døme: La oss seie det er tre selskap med ein samla marknadsandel på 100% i ein viss sektor. Det er ingen reell konkurranse mellom dei, og alle kan berre slappe av fordi kundane ikkje kan gå andre stadar. Desse selskapa kan kome unna med absolutt inkompetanse på dei fleste nivåa, inkludert i leiinga. Dei treng ikkje tenke på effektivitet, tryggleik, produktivitet eller kostnadar, bortsett frå på nettsidene sine og i årlege rapportar. Men om ein konkurrent med kompetente tilsette klarer å infiltrere sektoren, vil desse tre selskapa støyte på ein vegg. Det vil kome ei enorm krise, og eitt eller fleire av dei vil mest sannsynleg gå under.

Dette er akkurat situasjonen i dei vestlege økonomiane no. Monopol og oligopol er regelen, og hovudmålet til dei fleste store Vestlege selskapa er å hindre at nokon trenger seg inn i sektoren deira – vanlegvis ved å bestikke reguleringsmyndigheitene eller kjøpe konkurrentane. Dette er naudsynt fordi ei stor mengd Vestlege selskap no blir drivne av inkompetente leiarar og bemanna med inkompetente personar, særleg i støtte- og leiingsfunksjonar.

Dei udøyelege orda til den namnlause Boeing-tilsette om 737 MAX gjeld for dei fleste store Vestlege selskap: «Dette flyet er designa av klovnar som igjen blir overvaka av aper.» Vestlege selskap er ikkje lenger konkurransedyktige. Dei kan ikkje konkurrere med kinesiske selskap no, og snart vil dei ikkje kunne konkurrere med selskap utanfor Vesten i det heile. Dei kan rett og slett ikkje fungere utanfor eit økonomisk trygt rom. Faktisk er situasjonen slik at kinesarane allereie gjer det verkelege arbeidet for mange av dei, og å flytte arbeidet attende til Vesten er problematisk på grunn av (jøss!) nedbrytinga av humankapitalen i Vesten som er forårsaka av omdirigeringa av utdanningssystemet.

Dette gjeld også for Vestlege samfunn som heilheit. Heile leiarskapet og diplomatklassen i Vesten er ikkje lenger konkurransedyktig i forhold til resten av verda av akkurat desse grunnane. Dei blir utmanøvrerte av kinesarar, russarar, indarar og alle andre ved kvar sving. Sjølv afrikanske leiarar er no meir kompetente enn Vestlege leiarar. Dei har kontinuerleg tatt avgjerder som er betre for folket sitt enn leiarar i Vesten har – i dei siste åra, i alle fall.

Kompleksitetskrisa – Tidlegare i denne artikkelen hevda eg at 1,5/8-gruppa er svært verdifull for moderne samfunn, og utan denne kan komplekse moderne samfunn ikkje bli styrde. I Vesten har denne gruppa i stor grad blitt stilt på sidelinja, og ein stor del av den bryr seg ikkje eingong om høgare utdanning lenger. Men situasjonen er endå verre enn det. Omdanninga av utdanningssystemet og brotet mellom kompetanse og løn i arbeidsmarknaden har fundamentalt endra avgjerdsprosessen bak valet av høgare utdanning. Korfor studere ingeniørfag (som er krevande) når ein kan få ein endå betre betalt jobb med ein grad i psykologi (som er lett no til dags)? Omkonfigureringa av det Vestlege utdanningssystemet har endra lønsstrukturen, og oppmuntrar unge menneske til å velge enkle og unyttige studiar – rett og slett fordi «systemet» vil gi dei jobbar.

Dette har allereie ført til ei stor krise i Vestlege samfunn, særleg i USA. «Vedlikehaldet» av komplekse aspekt i det amerikanske samfunnet krev ei stor gruppe ingeniørar og personar med liknande utdanning. Dette vedlikehaldet vaklar no, og ein stolar i stor grad på utanlandske ingeniørar som er utdanna ved amerikanske universitet. Ser du, kvifor skulle amerikanarar studere ingeniørfag i eit system som ikkje lønnar det? Om Kina og India på noko vis kunne henta tilbake ingeniørar og andre med hard utdanning frå USA, kunne det truleg ikkje halde fram slik, for ikkje å snakke om å bli vidareutvikla. Dette vil berre bli verre med tida, og snart når vi eit punkt der komplekse system som ligg til grunn for samfunnet ikkje kan bli haldne i gang. Det vil kreve ei form for «tilbakestilling» til eit mindre komplekst samfunn, med mindre velstand sjølvsagt.

Det finst langt fleire kriser enn desse fire, men eg vil ikkje framstå som ein dommedagsprofet ved å liste opp fleire.

Russland og framtida

Så, kva med Russland? For det første er det klare teikn på at russarane har forstått kva som skjer i Vesten og lærer av det. Nyleg forlet dei «Bologna-prosessen», som er eit europeisk system for standardisering av utdanning. Bologna-systemet har som føremål å utvatne utdanninga i medlemsstatane, implementere sertifikat i staden for ekte gradar, og fylle europeiske samfunn med dårleg utdanna og generelt inkompetente «ekspertar» som følger konsensus, same kva. Russarane såg dette systemet som ein trussel mot landet sitt – noko det er – og har, i det minste delvis, gått tilbake til det eldre og meir hardtslåande sovjetiske systemet.

For det andre ser det ut til at russarane gjer utreinskingar av inkompetente og korrupte personar innanfor statsstrukturane, inkludert militæret. Meritokrati ser ut til å stå på agendaen, eit radikalt konsept i desse dagar. Russarane ser truleg desse anstrengingane som avgjerande for å halde fram med staten og nasjonen sin – og det har dei nok rett i.

Situasjonen i Kina er stort sett den same, og det finst teikn på at resten av den ikkje-vestlege verda forstår kva som skjer. Hugs at eit av resultata av det nylege Russland/Afrika-toppmøtet var eit russisk-organisert utdanningsforsøk i Afrika. Eg tvilar på at kvinneforsking vil vere ein del av det pensumet.

Den noverande konflikten mellom Vesten og Russland – og i aukande grad mellom Vesten og resten av verda – blir ein kamp mellom dei inkompetente og irrasjonelle og dei kompetente og rasjonelle. Resultatet er openbert – men kva skjer når ein irrasjonell person som er trengd opp i eit hjørne, har tilgang til atomvåpen? Det er det ikkje godt å seie.

Ved å plassere samfunna sine på eit ideologisk grunnlag, har den Vestlege eliten sett seg sjølv i ein klemme. Dei kan ikkje konkurrere, dei kan ikkje utvikle økonomiane eller samfunna sine, og dei kan ikkje gå tilbake. Å rette opp problema til Vesten vil kreve eit økonomisk oppsving, der ein realøkonomi vil erstatte den noverande falske, finansialiserte tenestesektoren. Dette kan ikkje bli gjort utan å plassere den hata 1,5/8-gruppa i maktposisjonar. Derfor vil det ikkje bli gjort så lenge den noverande Vestlege eliten sit med makta. Vestlege samfunn vil ikkje overleve eit økonomisk oppsving i den noverande ideologiske konfigurasjonen. Konflikt er derfor den einaste gjenverande løysinga for den styrande klassen i Vesten om dei skal greie å behalde makta.

Gaius Baltar (http://gaiusbaltar.substack.com)

Omsett av Monica Sortland/ChatGPT

Henta frå https://sonar21.com/why-is-the-west-so-weak-and-russia-so-strong-the-role-of-human-capital-and-western-education/

Redaksjonen har lagt til bilder m/tekst