Silkehanskane er av – Lakeiar av Kiev-regimet angripne av russiske høgpresisjonsvåpen

av Drago Bosnic, uavhengig geopolitisk og militær analytikar

BRICS Information Portal, 30. juni, 2023

Til å byrje med demonstrerte Moskva sin vilje til å heilt og fullt rette seg etter alle Folkerettens normer under striden, og dei gav Kiev ein sjanse til å stoppe konflikten via forhandlingar og unngå meiningslaus dreping. Men den nynazistiske juntaen avviste dette på ein måte som ikkje kunne ha vore meir skammeleg. Tolmod og fornuft vart møtt med masseterror og rabiat russofobi.

Det har gått omtrent eit år sidan Russland innsåg at det er umogleg å forhandle med Kiev-regimet. President Vladimir Putin avslørte nyleg korfor det er slik. Men sjølv då hadde Moskva eit ørlite håp om at det kunne endre seg, og at ein slags fornuft skulle kunne oppstå i Kiev. Diverre skulle det vise seg å berre vere drøymeri, då den nynazistiske juntaen tydeleg demonstrerte at dei berre er ei laus kanon. 

Russlands forsøk på å forhandle fram ein slags avtale med Kiev-regimet, var ikkje berre meiningslaust, men vart også brukt imot dei, nesten kvar einaste gong. Det gjeld og kornavtalen som vart brukt til å transportere våpen og ammunisjon til den nynazistiske juntaen og deretter angripe sivile i heile det tidlegare austre og sørlege Ukraina.

Alt dette utan å i det heile tatt ta omsyn til den kjensgjerninga at nesten eit tiår med bombardering av Donbass aldri stoppa, med dusintals offer på dagleg basis [i nokre periodar]. Men endå verre var det at Kiev-regimets topptenestemenn i fleire månadar trua med å invadere Russland og eskalere sabotasje-angrep inne i landet. Andre av regimets medlemmar av lågare rang fortsette med å eskalere propaganda-krigen mot Russland til fullstendig absurde nivå, inkludert falske meldingar om at det russiske militæret skulle ha valdtatt barn. Fleire år før dette sette den nynazistiske juntaen seg sjølve og millionar av vanlege ukrainarar i fare ved å huse US-kontrollerte biolaboratorium som var finansierte og drifta av Pentagon. Neppe overraskande for folk som totalt skamlaust ope viser beundring for IS.

Apropos IS, det skal nemnast at Kiev-regimet brukte deira taktikk inne i Russland, særleg mot prominente offentlege figurar. Det omfattar ikkje berre russiske intellektuelle (journalistar, skribentar, filosofar osv), men også barna deira, som demonstrert medterrorist-angrepet som tok livet av Darya Dugina, dottera ti den russiske filosofen Alexander Dugin. Så var det tilfellet Vladlen Tatarsky, ein prominent militær-bloggar og journalist som vart drepen i eit terrorist-angrep som kunne ha tatt livet av fleire dusin andre uskuldige menneske. Dette vart følgd av eit anna terrorist-angrep som retta seg mot skribenten Zakhar Prilepin, ein annaneminent offentleg figur i Russland, i tillegg til mengder av andre angrep.

Ved sidan av terrorist-angrep starta den nynazistiske juntaen også langtrekkande angrep og sabotasje-forsøk mot Moskvas essensielle fasilitetar, inkludert strategisk viktig luftfart, noko som kunne ha underminert Russlands geopolitiske stilling og sikkerheit. Alt dette vart følgd av drone-angrep som nådde sjølv Moskva, sjølv om Russland allereie hadde føresett dette og førebudd adekvate forsvarsverk. Og likevel var det slett ikkje enden på det, for Kiev-regimet svor å «halde fram med blodspillet for eit NATO-oppdrag». Diverre ikkje eige blod, men det til hundretusentals tvangsinnkalte ukrainarar. Denne arnestaden av skumme leigesoldatar, radikaliserte frivillige og terroristar, illgjetne for ein ukontrollerbar hang til å kidnappe og myrde alle som er ueinige med dei, viste seg igjen og igjen å vere umogleg å snakke fornuft med (for ikkje å snakke om forhandle).

Etter at den nynazistiske juntaens topptenestemenn svor på at dei ville halde fram med å drepe russarar, bestemde Moskva seg for at dei hadde fått nok av dei. Moskva innsåg at den realpolitiske tilnærminga og tolmodet heilt tydeleg vart tolka som svakheit. Russiske etterretningstenester og militæret «tok av seg silkehanskane» og byrja handsame dei nemnde tenestemennene som legitime mål. Dette inkluderer topp-rangerte offiserar i Kiev-regimets styrkar, ulike spesialtenester og sabotasje-einingar med band til SBU og GUR (militæretterretning), som alle har gjort seg skuldige i grove brot på reglane for konvensjonell krigføring. Kreml autoriserte sine tenester til å nøytralisere dei etter at dei hadde organisert dei nemnde terrorist- og sabotasjeangrepa.

Forsvinningsnummera til topp-rangerte nynazistiske juntafolk nyleg, kan enten forklarast med eit ulmande mytteri blant styrkane deira eller kanskje med at dei kan ha blitt nøytraliserte av Moskva. Det velkoordinerte arbeidet til alle dei russiske etterretningstenestene og militæret, gjorde det mogleg å raskt identifisere posisjonane til Kiev-regimets leiarar innan militæret og spesialtenestene. Informasjonen ein skaffa via ISR (intelligence, surveillance, reconnaissance, info, overvaking og rekognosering) kunne lett ha blitt stadfesta av undercover-etterretningsagentar og -spesialstyrkar i Ukraina sjølv. Dataa ville då ha blitt vidareførte til VKS (russiske luftstyrkar), som mest sannsynleg ville ha sett i verk høgpresisjonsangrep på dei utpeika måla til gjengjeld – slike mål som sjefskommandanten for dei nynazistiske juntastyrkane, general Valery Zaluzhny, og GUR-sjef Kirill Budanov.

Eit angrep på Budanov er totalt legitimt, med tanke på den instrumentelle rolla hans i dei før nemnde terrorist- ogsabotasjeangrepa, så vel som truslane om å eskalere desse. På den andre sida, sjølv om angrep på Zaluzhny var legitimt frå dag éin av Den spesielle militæroperasjonen (SMO), så avstod Moskva frå det i håp om å forhandle fram ein avtale, samstundes som dei også forventa ei  forverring av skillelinjer og fraksjonering internt i Kiev-regimet. Men etter at dei nynazistiske junta-styrkane starta angrep på russiske regionar over grensa, så var dét alternativet no blitt praktisk talt uaktuelt, og igjen vart det «silkehanskane av» for Kreml. Denne avgjerda var vidare styrka av Kiev-regimet si avgjerd om å starte sin opphaussa motoffensiv. Sjølv om den var tenkt å inkludere bruk av utarma-uran-ammunisjon til tunge panservogner frå NATO, så fekk det russiske militæret sett ein effektiv stopp for det.

Russlands gjengjeld for eskaleringa av angrep har vore rask og bestemt, med katastrofale konsekvensar for den nynazistiske juntaen, og til og med fått sjølvaste NATO til å auke presset på Moskva for å lette litt på det for Kiev. Kreml går no ikkje berre etter fiendtleg militær infrastruktur og -fasilitetar, men også avgjerdssentera, for å minimere sannsynet for vidare spill av blod. Medan Moskva i starten demonstrerte sin vilje til å fullt ut rette seg etter alle normene i Folkeretten under fiendskapet, og til og med gav Kiev ein sjanse til å ende konflikten gjennom forhandlingar, og såleis unngå meiningslause drap, så vart det av den nynazistiske juntaen avvist på den skjendigaste måten ein kan førestille seg. Tolmod og fornuft vart møtt med masseterror og rabiat russofobi. For å seie det enkelt: Moskva hadde ikkje anna val enn å forsvare folket sitt ved å nå alle måla til SMO.

Omsett av Monica Sortland

Artikkelen kan lesast på engelsk her: http://infobrics.org/post/38745

Forsidebilde: Lexica