Dei britiske hovudmassemedia har slavisk lydd regjeringa sine Covid-utspel, som ei føyeleg grein i ein despotisk stat. Det veit eg, for eg har sjølv vore med på det.

av Matt Drake

Matt Drake er ein britisk journalist som har skrive for aviser som Spiked, The Spectator, The Telegraph, The Independent, Evening Standard, LBC, The Sun og the Daily Express.

Heiagjengen i dei største media for nedstenging har følgd ordrane til statsministeren og med urett stempla alle nedstengingsskeptikarar som sprø konspirasjonsteoretikarar – men tidevatnet er i ferd med å snu.

Fleire og fleire byrjar skjøne at nedstenginga har vore ein gedigen feil. Likevel jaktar avisene og TV, i det minste her i Storbritannia, lojalt på dissidentar, og rullar dei i tjære og fjøyr som galningar som treng innesperring.

Dei skeptikarane det var vanskeleg å plassere i galehuskategorien, slike som lord Sumption, eit av dei mest briljante hovuda i Storbritannia, vart heilt enkelt ignorerte. 

Då den tidlegare leiaren for Høgsterett den 31. mars – etter at parlamentet med den nye Coronavirus-lova (som gjekk igjennom utan debatt i Commons) fekk innvilga makt utover alt ein tidlegare har sett – skreiv i avisa The Times at Storbritannia var i ferd med å «gli over i ein politistat», fekk då dette frisinna intellektet mengder av pressedekning? 

Nei, sjølvsagt ikkje. Det var merkbart stille. Mainstream-media var rett og slett ikkje interesserte i noka anna historie enn den offisielle om kor forferdeleg farleg viruset er.

Media har mislykkast i å gjere jobben sin skikkeleg, med mindre den jobben er å vere fremste heiagjeng for regjeringa. Med nokre få modige unntak, har jobben til journalistane deira vore å rapportere kvart (bokstaveleg talt) host som ein alvorleg trussel mot liv og lemmar – og generere nett-klikk på kjøpet; ikkje å forakte. Kvart nytt dødsfall, kvar nye skremselshistorie, vart raskt skrive ned og kasta ut på nett med sensasjonsoverskrifter.

Åtvaringane til slike som Jonathan Sumption, som faktisk har tenkning som yrke og leveveg, at alt dette var skadeleg «hysteri», vart teia i hel.

Då det var ei relativt stor samling av nedstengingsskeptikarar på Trafalgar Square førre månad, var media langt ifrå snille. Mange av overskriftene følgde linja til Evening Standard: “Tusentals samlar seg på Trafalgar Square for å promotere coronavirus-konspirasjonsteoriar ved ‘anti-nedstenging’-protest.»

Vel, sjølv om der utan tvil var nokre særingar i mengda – inkludert grunntonesettaren David Icke, som trur at øgler kontrollerer verda, og ein mann i bakrekkene som no og då falda ut eit fascistflagg – var alle der verkeleg konspirasjonsteoretikarar?

Konspirasjonsteoretikarar finst i randsona til politikken og hovudstraumssamfunnet. Men den same dagen marsjerte over 30 000 i protest i Berlin – noko New York Times hånte som «bisart».

Betyr det at konspirasjonsteoriar aukar i popularitet? Eller, meir sannsynleg, kanskje var det i protestopptoga heilt normale folk som er uroa over tilstanden til landet sitt, og som bekymrar seg over slike bagatellmessige saker som rettar og fridom.

Folk som Rose, som ikkje ville gi meg etternamnet sitt, men har deltatt i alle tre anti-nedstengingsprotestane. Ho fortalde meg denne veka: «Eg er svært bekymra for landet, og eg er ingen konspirasjonsteoretikar. Eg føler at regjeringa misbruker makta si. Tiltaka deira gir ikkje meining når det berre er nokre få Covid-dødsfall om dagen.»

Dei fleste som var til stades ved anti-nedstengingssamlingane, vil helst ikkje seie namnet sitt, eller i det heile innrømme at dei har vore der, av frykt for å bli stempla som konspirasjonsteoretikar – eller endå verre, miste jobben.

Ein mann, som ønska vere anonym, sa: «Eg synst David Icke sa mykje fornuftig under protesten, men eg trur eigentleg ikkje på noko av det han elles seier. Men i følge BBC er vi alle konspirasjonsteoretikar.»

Andre har innrømt å ikkje delta sjølv om dei ville det, fordi dei ikkje hadde lyst på merkelappen galning. Kayleigh Barnes, 27, frå sør-aust-England, sa ho ønska å ta del i protestane, men ikkje kunne på grunn av helseproblem.

Ho la til: «Eg trur ikkje på 5G-konspirasjonsteoretikarane eller at dronninga er ei øgle. Covid-19 eksisterer, men verda overdriv kolossalt.»

«Dei protesterande fekk enten inga dekning i det heile, eller vart framstilte som egoistiske konspirasjonsgalningar. Det var ingenting i mellom.»

Kanskje ville protestane verka meir latterlege dersom Storbritannia ikkje hadde oppført seg som ein politistat. Piers Corbyn, broren til tidlegare Labour-leiar Jeremy Corbyn, vart gripen, arrestert og bøtelagt med 10 000 pund for å ha organisert ei fredeleg samling.

Samtidig fann det stad fleire andre protestar den dagen, og deira organisatorar vart ikkje plaga av politiet. Hr. Corbyn trur ordren om å arrestere han kom frå «høgt oppe», og det er vanskeleg å ikkje tru den var politisk motivert.

Australia er raskt på veg til å bli så despotisk, og dei gir eit skrekkeleg bod om kva som kan vere i vente for Storbritannia. Politifolk i Melbourne stormar inn i folk sine heimar for å arrestere dei som støttar protestar, inkludert ei gravid kvinne som braut saman i tårer framfor barna sine då ho vart arrestert for «oppvigleri» tidlegare denne månaden.

Politiet i Victoria sa i ei kunngjering at alle som tenkte delta i protestane ho promoterte kunne vente seg ein «rask og fast respons frå politiet»; eit openlyst forsøk på å skremme folk til lydnad.

Som med vanvitet i 2016, då den liberale medieeliten hånte Trump- og Brexit-supporterar, kan det godt hende dei vil få ei brutal oppvakning. Kor mykje meir kan folk tole av å bli kalla stupide og galne av overlegne apparatsjikar i BBC, CNN og Sky News?

Og ja, dei er appartsjikar, for dei er verkeleg godt i lomma på regjeringa. Utifrå personleg erfaring, så vel som rapportar frå BBC-journalistar, har regjeringa hatt uforholdsmessig stor påverknad på media, med det at det blir «føreslått» historier journalistane kan dekke dersom dei entusiastisk følger regjeringa si linje og er «medgjerlege» mot ministar når dei intervjuar dei.

Då eg arbeidde for ein viss mainstream-publikasjon under den bitande våren, då folk berre fekk lov til ein time trening om dagen, avslørte redaktørane mine at hadde blitt bedne av Downing Street om å «hamre inn bodskapen» om at folk ikkje skulle nyte solskinet i helgene.

Alle reportarar fekk beskjed om at dei på ingen måte skulle publisere noko som kunne gå imot regjeringslinja. Dette vart kopla med sjølvsensur, ei redaktoriell avgjerd om å ikkje rapportere om anti-nedstengingsprotestar på ein slik måte at det «legitimerte» plattformen deira – medan ein samstundes skulle gi plenty med reportasjeplass til Extinction Rebellion og Black Lives Matter, BLM.

Det har alle kjenneteikna til den typen ufrie presse som ein finn i ein despotisk stat. For korleis ser eigentleg totalitarisme ut? Folk flest vil tenke på Sovjetunionen, nazi-Tyskland eller Nord-Korea. Den typen brutale regime som inspirerte George Orwells 1984.

Men ein annan roman, Brave New World, skriven av Aldous Huxley mange år før, i 1932, gav bod om ein annan type dystopi. Eit vitskapeleg diktatur der folk blindt følgde autoritetane og faktisk elska sin lydnad.

Som i Sovjetunionen, der dissidentar vart klassifiserte som mentalt forstyrra, blir dissidentane i dag stempla som konspirasjonsteoretikarar. Meiningane deira er sjuke, ikkje legitime synspunkt ein skal ta seriøst, om vår de facto politistat, eller om den overdrivne trusselen frå koronaviruset, eller om den forskrekkelege skaden som er gjort på økonomien vår og helsa vår med nedstengingane. I staden er vi farlege, eksentriske kjettarar som berre fortener å bli spotta, forakta og utstøytte frå mainstream-samfunnet, medan resten ifører seg maskene sine og klappar for politiet når dei slår ned på ikkje-konformistane.

Fritt omsett og noke nedkorta av Monica Sortland

Forsidebilde: Laura Chica

Tidligere publisert på derimot.no

https://www.rt.com/op-ed/500189-lockdown-mainstream-media-covid/